Дзяўчонка маўклівая Маша
У роднага дзеда жыла.
Любіла аўсяную кашу,
Ні разу віна не піла.
Хоць рэдка, ды грукалі ў дзьверы,
Прасілі бялюткай рукі
Старыя, як пні, кавалеры,
Галодныя, нібы ваўкі.
І Маша была ўжо гатова
Любому цнатлівасьць аддаць.
Ды ёй казаў дзед сваё слова:
«Сядзі! Яшчэ рана гуляць!»
І Маша, як лялька, сядзела,
Глядзела на бар праз вакно,
Дзе моладзь начамі балдзела,
П’ючы, нібы сонца, віно.
І думкі прыходзілі ў Машу,
Каб дзеда са сьвету як зжыць...
Ды ела яна сваю кашу,
Малілася, каб не зграшыць.
Шчэ б доўга так Маша марнела,
Калі б не аднойчы з вакна
На чорны асфальт не зьляцела,
Як поўная пляшка віна.
І плакалі горка суседзі,
І дзеда, як злыдня, клялі.
А дзед жа хацеў, каб як лепей,
Каб людзі шчасьліва жылі.
|
|
